Huize Cullen.

"Uhm niets," zei Edward die nu een zet maakte. Edward was de enige, die meestal alleen rond rende, rond liep. of met de jongens ging jagen. Maar het was ook gewoon zo, Alice hoorde bij Jasper, Rosalie bij Emmett en dan had je Edward nog.

Alice verzette ook weer een schaakstuk van haar en haalde even haar schouders op. 'Je moest haar echt eens leren kennen, ze valt echt wel mee hoor,' zei ze toen, nog steeds alleen naar het schaakbord kijkend.

Edward haalde zijn schouders op. "Ach, het is vast goed zo." Eigenlijk wist hij wel zeker dat het zo goed was. Hij irriteerde zich meestal toch aan Rosalie, en hij moest er vooraltijd meeleven, dus kon hij beter maar zo blijven doen.

Alice rolde met haar ogen. Edward was ongelooflijk koppig. Ze kon wel door blijven gaan, maar hij zou toch niet naar haar luisteren. 'Verzet je schaakstuk,' zei ze maar.

Edward verzette zijn schaakstuk en gooide er eentje van alice er vanaf. "Had je dat niet gezien," zei hij sarcastisch. Natuurlijk had Alice het al gezien. Tenminste... Edward zuchtte diep

ALice haalde haar shcouders op en zette toen ook een schaakstuk vooruit. De rest was alweer op weg naar huis en zou over 5 minuten hier aankomen. Tenminste, als ze geen andere beslissing maakten.

Edward keek Alice aan. "Ze komen naar huis hé?" vroeg hij aan Alice. Het antwoord wist het al. Maar toch wilde hij het vragen

Rosalie parkeerde haar auto naast het huis en liep naar de voordeur. In de hal zag ze Alice en Edward schaken. "Hoi!" (ofzo?)

Al zuchtend kwam ook Carlisle binnen. Hij had Rosalie nog zien parkeren.
"Goeiedag."zei hij, even opgewekt als altijd.
Hij zag Edward en Alice schaken en mompelde wat.
"Edward, je weet dat Alice wint. Ze weet je zetten en het einde."lachte hij.

'Maar hij weet wat ik ga doen door mijn gedachtes te lezen!' zei Alice met een zielig gezicht, waarna ze naar Edward wees. Pas daarna herinnerde ze zich dat ze beiden nog niet begroet had. 'Goedemiddag trouwens!' zei ze blij, waarna ze weer naar het bord keek. Edward was langzaam vandaag.

Tja, dat was een punt. "Rake, Alice!"zei Carlisle snel, waarna hij naar Edward keek.
"Edward, gaat het?"

Edward keek Charisle aan. "Alice wint nooit," grijnsde hij breed. Ook hij begroette de twee en daarna keek hij weer naar het bord. Hij verplaatse zo'n schaatmanneke.

"Nooit? Tsja... Wat jij zegt."mompelde Carlisle.
Hij gaf Alice een scheve glimlach, maar mocht niet te hard denken dat Alice moest winnen. Anders hoorde Edward het nog.
"Ik zag daarstraks Bella, op de hoofdweg."zei hij terloops.

Edward keek Charisle aan. Hoe wist hij over Bella? "Haar bloedgeur is overwelmend," mompelde Edward. "Ik kan me met moeite beheersen," stamelde hij. Hij keek even naar Alice, die wist dat Edward had gepraat met Bella. Maar wist ze ook dat hij Bella zou moeten vermoorden, dat hijzelf als monster zou moeten leven. Zichzelf nog meer zou haten als...als ze bleef leven? Edward zuchtte en keek Alice, tot nu toe, kon hij niets van haar aflezen.

'Grote mond en een klein hartje!' zei Alice, waarna ze een schaakstuk van Edward wegsloeg. Ze moest en zou van Edward winnen. Hoe wist Carlisle van Bella? Vragend keek Alice Edward aan. Ze had nog helemaal niks van haar geur gemerkt. Misschien was dat ook maar beter ook.

Edward las ALice haar gedachte. Edward haalde zijn schouders lichtjes op. Hij wist het ook niet hoe Charisle het wist. Hij zette weer een zet. "gotcha.." zie hij voor de grap

'Oh echt niet,' zei Alice, die haar schaakstuk snel de andere kant op zette. Ze merkte nog net dat Edward zijn schouders ophaalde maar ging er verder niet op in. Misschien had Rosalie haar mond niet kunnen houden, of iemand anders die in de buurt was.

Edward keek haar verdrietig aan. Maar zag toen dat hij al die hele tijd een ander schaakstuk kon wegpleuren. "ooh jawel hoor" grinnikte hij. Daarna keek hij even om. Het zou zo vast gaan regenen.

'Dat telt niet!' riep Alice gelijk. Snel zette ze een ander schaakstuk van haar veilig. Ze moest haar aandacht er beter bij gaan houden wilde ze Edward nog gaan verslaan. Veel beter.

Eigenlijk had Edward er geen zin meer in. Die bella, was de hele middag uit zijn hoofd geweest, maar nu spookte ze weer door zijn hoofd. Het irriteerde hem mateloos, dat hij niet kon zien wat ze dacht. Dat hij een monster werd door haar bloedgeur, dat hij weer van zichzelf ging walgen. Het idee haar te vermoorden klonk steeds aantrekkelijker.

Alice rolde met haar ogen. 'Geef je op?' vroeg ze toen. Hij zette steeds zo langzaam dat ze zich afvroeg waarom hij eigenlijk wilde schaken. Het was zijn idee geweest, dus waarom deed hij opeens zo vreemd? Ze had toch niks verkeerds gezegd? Of wel?

Edward slikte. "Ja... ik..." hij zuchtte. "Het zit me niet lekker, dat - dat ik niet gewoon bij Bella in de buurt kan komen, zonder haar te willen - " Edward stopte, hij stond op. "Ik ga naar buiten," mompelde hij. Al wachtte hij wel nog het antwoord af.

'Zit,' zei Alice, zodat het niet klonk als vraag maar als een bevel. Gelukkig stond ze niet, dan zou het nogal raar uitgezien hebben, iemand van waarschijnlijk 3 koppen kleiner die zo'n bevel gaf. 'Je gaat haar toch niet je leven laten bepalen?'

Edward keek Alice aan. "Daarom moet ze verdwijnen," mompelde hij. Hij bleef staan waar hij stond. Zitten zou hij niet. Nee, hij zou zo toch wel gaan.

Langzaam schudde Alice haar hoofd. 'Je wilt haar niet vermoorden Edward, niet echt,' zei ze toen. 'Blijf uit haar buurt dan, dan komt het vanzelf wel goed.' Ze glimlachte even. 'Laat haar je leven niet leiden.'