Huize Swan

Een huisje van normale grote. Het is wit.

Bella stapte over de drempel, achter haar vader aan. Hij wees wat kamers aan. Daarna liep hij naar boven. Hij opende een deur van een kamer waar een bed in stond."Dit is dus jouw kamer, Bells. Ik hoop dat je paars mooi vind." hij gebaarde naar de gordijnen. Bella knikte."Paars is oke," zei ze met een geforceerde glimlach. Charlie liep de kamer uit, en Bella was alleen. De kamer was precies het zelfde als een paar jaar geleden, behalve dan dat het ledikantje in een bed was veranderd.

Bella hoopte dat de pick up snel gebracht zou worden. Ze wou niet al te vaak lopen naar school, en al helemaal niet gebracht worden met de politie wagen van Charlie. Ze rilde bij het idee, en begon haar koffer uit te pakken. Ze zag een computer staan, en glimlachte. Charlie had echt z'n best gedaan. Ze starte de computer op en kwam er al gauw achter dat deze erg traag was.

Jacob kwam in de rode pick-up truck aanrijden die voor Bella bestemd was. Hij wist niet meer heel veel van Bella, alleen dat ze vroeger samen moddertaartjes maakte. Hij parkeerde de pick-up op de oprit en stapte uit. Hij pakte de rolstoel voor zijn vader uit de laadbak en liep naar de andere kant om zijn vader de auto uit te helpen. Hij zetten de rolstoel op de rem, voor het geval zijn vader ineens een rare beweging zou maken en ergens op de weg zou belanden. Jacob liep naar de deur en belde aan.

Bella hoorde de bel en keek uit het raam. Daar stond een rode pick up. Hij was prachtig, hij was perfect. Ze rende de trap af, waarbij ze bijna stuikelde. Haar vader had de deur al open gedaan, en liep achter haar aan naar buiten."Wauw, hij is echt heel mooi." Ze keek stralend naar Billy, in de rolstoel, en Jacob. Ze wist niets meer van Jacob."Ik ben Bella," stelde ze zichzelf voor.

Jacob lachte even toen hij haar naar buiten zag rennen. Zijn vader vond het geweldig dat ze zo blij was. 'Jacob, we kennen elkaar nog van vroeger, toen maakte we altijd samen moddertaartjes.' zei hij terwijl hij even glimlachte. 'En dit is mijn vader, Billy.' zei hij terwijl hij naar zijn vader wijste. Hij bekeek Bella goed, ze was mooi, ze was héél mooi. En ook nog is behoorlijk veranderd sinds hij haar voor de laatste keer had gezien, wat niet echt raar was aangezien dat behoorlijk lang geleden was.

"O. Ja, sorry ik onthoud niet alles even goed." Ze opende de deur en sprong in de rode pick up."Wauw, hij is prachtig." Zei ze, en ze glimlachte."Echt heel erg bedankt." Charlie was ondertussen in een 'gevecht' met Billy, die haar vader met zijn rolstoel probeerde aan te rijden.

Jacob grijnste even. 'Ze worden erger als ze ouder worden.' zei hij terwijl hij om de pick-up heen liep en zelf instapte naast Bella, hij legde haar wat dingen uit over het koppelen en het schakelen. 'Nou, verder moet het wel lukken denk ik.'

Bella herhaalde in haar hoofd wat Jacob zo net gezegd had, en knikte."Oké," mompelde ze. Ze moest dat niet vergeten, straks kwamen er nog ongelukken. "Bedankt, nogmaals," ze glimlachte dankbaar."Hoef ik niet te lopen naar school voortaan." Ze hoopte dat de grijns van Jacob terug zou komen, want die was prachtig wit, en zijn gebit was perfect.

Jacob grijnste even. 'Nou, dan denk ik dat ik me vader weer is mee ga nemen. Veel succes op school enzo.' en hij glimlachte en stapte uit. Hij liep naar zijn vader die met Charlie aan het praten was en keek ze allebei even aan.

"Bedankt, jij ook. Zit je eigenlijk op Forks High School?" Ze keek hem aan. hij zag er niet echt uit als een normale leerling, met zijn bijna rode huid en lange zwarte haren. Waarschijnlijk zat hij in het reservaat waar ze Charlie wel over had gehoord.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ga in het reservaat naar school.' en hij keek haar aan.

"O." Bracht Bella uit."Jammer, anders had ik al iemand waar ik samen mee naar school kon." ze glimlachte zwakjes, en draaide zich toen om. Het was 6 uur, tijd om te eten. Ze liep naar de keuken, en keek wat ze allemaal in huis hadden.

Jacob zetten zijn vaders rolstoel goed neer en liep weg terwijl hij zijn vader voor zich uit rolde.

Bella kwam net thuis. Haar vader was er nog niet, dus ze haalde de sleutel uit de dakgoot (toch) en opende langzaam de deur. Ze ging aan de keuken tafel zitten en dacht over de dag. Ze had nu al een groepje waar ze elke pauze bij kon zitten, en ze had een soort vijand, die aantrekkelijk was. Het was geen echte vijand, maar hij was wel afstandelijk, het ene moment in het biologie lokaal. Volgende keer bij biologie zou ze zichzelf voorstellen, zodat ze tenminste contact had met iemand tijdens haar lessen.

:alweer new!:

Bella kwam net terug van het strand. Ze trok haar jas uit, hing die op, en liep direct door naar boven. Ze zette haar computer aan. Ze zou de legendes van de quillettes opzoeken. Belangerijk, zei een stemmetje in haar hoofd.

Carlisle belde aan. Hij had slecht nieuws te melden aan Bella, hoe dan ook. Hij kon er niets positiefs van maken. Het zou een wonder moeten zijn. Ongeduldig wachtte hij af, op een persoon die de deur zou openen.
"Kom op, kom op!"Mompelde hij ongeduldig.

((woow wtf ... dit snap ik niet XDD))

((Edward, jij hebt hier niets mee te maken XD))

Bella gromde toen ze de bel hoorde. Ze klikte internet alvast aan en keek toen uit het raam. Voor de deur stond een net zo bleke man als de Cullens. Zal dat Dokter Cullen zijn? Ze liep langzaam de trap af, om struikelen te voorkomen. Ze opende de deur."Hallo," greotte ze de man.

'Hallo, Isabella. O, ja, je hoorde liever Bella.'Een flauwe grijns sierde zijn gezicht. 'Ik - nou ja, het ziekenhuis - heeft een ietwat slecht nieuwtje voor je...'
Carlisle slikte even, het leek alsof zijn keel van schuurpapier was gemaakt.
'Je vader is gewond geraakt. Hij is aangevallen door het beest,'

Bella begon te trillen."Wat? Nee!" Ze greep de deurpost vast."wanneer? Hoe? Wat voor beest?" Tranen vulden haar ogen en liepen langzaam over haar wangen."Ik moet naar hem toe.. Nu." Ze liep wankelend naar haar pick up.

'Bella, wacht! Hij heeft enkel een paar gebroken ribben. De andere agenten waren nog op bureau, hij had geluk dat hij nog leeft. Hij is momenteel buiten bewustzijn!'

Bella haalde diep adem."Kan ik niet naar hem toe?" Eerlijk gezegd kwam haar dat goed uit. Ze wou die legendes weten, en met haar vader was niets mis, toch?"Wie bent u eigenlijk?" Vroeg Bella toen achterdochtig.

'Je kan er later naar toe. Ik ben Carlisle, oftewel Dokter Cullen.'Hij haalde één van zijn mooiste glimlachjes boven.