De Kantine

Bella bleef verbaasd achter. Nouja zeg. Ze hd een vraag gesteld, jeetje zeg. Ze haalde haar schouders op, en liep met haar eet-kunstwerk terug naar het groepje. Mike en Eric wouden direct weten wat Edward van haar wou."We hebben gewoon even gepraat, Mike." Ik glimlachte naar hem, maar hij leek n iet gerustgesteld.

Alice' ogen werden groot. 'Je negeert haar toch niet zomaar?' Verbaasd keek ze van Edward naar Bella en weer terug. Het arme kind wist vast niet wat ze verkeerd gedaan had. 'Je bent onverbeterlijk.' Ze schudde haar hoofd langzaam.

((Ik ben even weeeeeeeg. Broertje moet.))

Alice stapte voorzichtig de kantine in. Ze haalde haar hand door d'r haar (haar haar klinkt ook zo stom) en liep naar de vaste 'Cullen-tafel'. Daar zaten Edward en Alice al, en ze schoof erbij.

Edward keek Alice aan. "Je ziet toch dat ik het doe?" mompelde hij, terwijl hij zijn hoofd weer even naar Bella wendde.

'Aaah, doe nou niet zo somber,' zei Alice toen Edward weer een sort of botte opmerking maakte. 'Ze vergeeft het je vast wel!' Alice knikte blij en keek nog even naar Bella. Ja, dat moest niet te moeilijk zijn. Waarschijnlijk was ze vrij makkelijk over te halen, zo zag ze er in ieder geval wel uit.

Bella luisterde naar de discussie tussen Lauren en Jessica welke schoenen nou echt mooi waren, maar het intresseerde haar niet. Ze stond op en pakte haar schouder tas. Ze liep een paar meter bij de groep weg, en bekeek haar rooster. Gelijk zat ze in de knoop. Hoeveel uren had ze net gehad? Welke dag was het ookal weer? En waar was gewoon 5?

Edward begroette Rosalie. "Hi," kwam eruit zijn mond Daarna keek hij weer naar Alice. "Ach, ze denkt in ieder geval niets, dat maakt het minder pijnlijk." Hij grijnsde breed.

'Komt goed!' zei Alice blij. Pas toen begroette ze Rosalie, die ze helemaal niet opgemerkt had. 'Goedemorgen!' zei ze blij. De tafel was bijna compleet, alleen Emmett was er niet. Rosalie wel, maar Emmett niet? 'Waar is Emmett?' vroeg ze toen verbaasd aan Rosalie.

Jasper zat er wat afwezig bij en volgende het gesprek maar met halve oor, het meeste wat hij hoorde waren alleen Alice' haar woorden met haar prachtige stem dat als muziek in zijn oren klonk (god that's cheap). Met zijn handen op de tafel staarde hij maar een beetje voor zich uit, naar niks in het algemeen. Hij voelde zich nog steeds - na al deze jaren - ongemakkelijk bij het bijzijn van mensen. Hun heerlijke geur brandde in zijn keel. Jasper probeerde zo min mogelijk te ademen, en zoveel mogelijk mens te lijken. Het irritante was dat hij wel mensen hun emoties kon manipuleren, maar niet zijn eigen.

Alice zag alles veel te rooskleruig. Edward zuchtte diep, hij had weer een appel in z'n hand, die hij nooit zou gaan eten. Hij keek Alice aan, die het zo te zien allemaal geweldig vond, alleen dat Emmett er niet was, vond ze raar. Edward glimlachte. "Wie zegt dat het-" hij stopte. Als hij de discussie zou aan gaan met Alice, kwam hij er niet goed vanaf.

'Oh, dat zeg ik,' zei Alice met een triomfantelijk glimlachje. Ze wist precies wat Edward ging zeggen, ook al had hij zijn zin niet afgemaakt. Haar blik viel op Jasper die het nog steeds moeilijk had hier op school te zijn. 'Rustig maar,' fluisterde ze. 'Je bent sterk genoeg om ze met rust te laten,' zei ze, nog steeds even zacht. Daarna glimlachte ze even.

(beetje laat maar, ok)
'Ik ben Eleanor,' zei ze met een brede glimlach,'En... Voel je je al thuis hier op school?' Ze keek het meisje aan. Zeker geen vampier. Ze moest haar maar beter te vriend houden, dan had ze haar vertrouwen te pakken.

Jasper glimlachte een klein glimlachje, Alice' haar woorden lieten hem zichzelf wat beter voelen. Toen hij zich wat rustiger voelde nam hij even een schep lucht. Nee, natuurlijk hadden ze geen lucht nodig maar het voelde toch ongemakkelijk aan de hele tijd niet ademen. De geur van de mensen brandde in zijn keel maar hij probeerde het grotendeels te negeren. Hij pakte Alice' haar hand van onder de tafel vast en kneep er zachtjes in.

Alice glimlachte nog even toen Jasper haar hand vastpakte en liet haar hoofd toen tegen zijn arm aanhangen. Op de een of andere manier maakte Jasper haar rustiger dan ze eigenlijk was. Of dat nou aan zijn persoonlijkheid lag of zijn vermogen de emoties van anderen te manipuleren, ze had geen flauw idee. Maar het werkte in ieder geval wel.

Edward rolde zijn ogen. Met Alice was gewoon niet te praten. Dat irriterend elfje, wist het altijd beter. Edward zuchtte weer diep. ((en i kweet niets))

Bella liep de kantine deur uit, in de hoop dat ze het juiste lokaal in het juiste gebouw zou vindne.

"Oh, hij komt zo!" Glimlachte Rosalie naar Alice. "Carlisle moest hem nog iets zeggen."

Alice negeerde het gerol van Edwards ogen en richtte zich weer op Rosalie. 'Oh okay.. Vraag me af wat er dan zo belangrijk kon zijn om het onder schooltijd te moeten zeggen,' zei ze, nog steeds haar hoofd tegen Jaspers arm aan. Zijn schouder zat veel te hoog.

"Tja, hij zal zo wel komen." Rosalie glimlachte, terwijl ze met haar vork wat in het eten dat voor haar stond prakte. Dit keer was het een koude schotel met groentesalade. Soms was het best interessant om zien wat mensen aten. Ze zuchtte.

((2 regels!!!!))

((ik snap het effe niet, en alice jij klein kind hahahaha))

Met Jasper aan haar hand liep Alice de kantine weer binnen, zo sierlijk als ze altijd liepen. Meteen liet ze zich weer op haar vast plaats vallen. De les was iets eerder afgelopen dan de meesten, maar niet veel. De rest kon elk moment binnen komen lopen. Het was zo.. leeg nu. Zo leeg zonder al die menselijke mensen.

Jasper plaatste zich naast Alice op zijn vaste plek en staarde wat voor zich uit. Het was bijna helemaal leeg in de kantine, hij keek even opzij naar Alice en vroeg haar na een tijdje naar haar gestaard te hebben wat, 'D'ya think we need to tell them lot about what happened?' vroeg hij toen uiteindelijk voorzichtig en lichtelijk onzeker. Misschien was het wel beter als ze het onder hun hielden .. wie weet. Toch wou hij even Alice' haar mening horen. Hij zou sowieso niks zeggen zonder dat Alice ervan wist.

Alice wist gelijk waar hij op doelde en schudde haar hoofd, haar ogen gericht op de tafel. 'There's no need to tell him what happened..' zei ze toen. Als ze het iemand zouden moeten vertellen zou het Carlisle zijn, die wist wat je met dit soort dingen moest doen. Edward zou óf niks doen óf uitflippen. So there was no need to tell him.

Jasper knikte even, al snapte hij het niet honderd procent .. maar hij vertrouwde Alice wel. Ze zou niet zomaar zeggen dat het niet nodig is het hun te vertellen. Dus Jasper zweeg maar staarde toch naar Alice met een lichte vraagteken op zijn gezicht.

Alice glimlachte even. 'It will be allright,' zei ze toen. Ze was er niet helemaal van overtuigd, maar het had geen zin om er somber of whatever over te zijn als er niks aan de hand was. Nog niet. But if there was something wrong she would notice soon enough. De pauzebel klonk al.