Verlaten tennisveld

Alice haalde haar schouders op, ze was er niet echt mee bezig geweest. 'A little..' zei ze toen maar. 'Van wie zou hij kunnen zijn dan?' Vragend keek ze hem aan. Ze probeerde zich meestal zo veel mogelijk af te sluiten voor de geuren om haar heen, dat kon ze op een school met zoveel leerlingen het beste doen.

Jasper keek even weg, en dacht diep na maar kon even niet op een naam of gezicht komen. 'I don't .. err know.' zei hij uiteindelijk zuchtend en keek Alice toen weer aan. 'Niet gezien in je visioenen?' vroeg hij toen voorzichtig. Waarschijnlijk niet, ze was zo geconcentreerd bezig met hun tenniswedstrijd dat ze niet veel rekening en concentratie overhield voor andere dingen. Erg begrijpelijk.

Langzaam schudde Alice haar hoofd. 'I was just focussing on the match,' zei ze toen zacht. Stom, want misschien had diegene hun wel zien spelen. Heel heel heel stom. Ze moest echt beter gaan opletten. Als ze het gezien had was Jasper ook nooit erachteraan gegaan, had ze hem op tijd kunnen stoppen. En nu had iemand hen waarschijnlijk zien spelen, wat grote gevolgen kon hebben. Zo dom van haar. 'Sorry,' zei ze, waarna ze zich achterover liet vallen in het gras, starend naar de wolken.

'Don't be, it's not your fault.' zei hij met een spijtige toon in zijn stem. Hij had het ook niet moeten vragen, hij wist zelf het antwoord al .. en dit maakte Alice alleen maar somber. Ze zou zichzelf de schuld geven, en erover piekeren. 'Het is begrijpelijk dat je je op de match focuste .. erg begrijpelijk.' voegde hij er daarna nog steeds kalm en rustig aan toe. Hij keek Alice nog steeds aan, en liet zijn ogen op haar rusten.

'Ik zou beter hebben moeten opletten,' zuchtte Alice. Het was misschien geen hele grote fout - het kon wél grote gevolgen hebben. Hele grote. Jaspers stem kalmeerde haar weer.. als het zijn stem al was. Hij kon ook gewoon zijn gave gebruiken om te kalmeren, ze wist het nooit met Jasper. Maar ze werd er in ieder geval wel weer rustig van.

'Dan weet je dat voor de volgende keer, er is gelukkig niks ergs gebeurd so no need to worry right now.' zei hij kalm en glimlachte. Hij voelde geen behoefte om haar emoties te manipuleren en te kalmeren, Alice was sterk genoeg en ze kalmeerde haarzelf ook. Het leek misschien wel handig, mensen hun emoties manipuleren maar het maakte hun mentaal niet erg sterk. Als Jasper het te vaak bij hun deed zouden ze het nooit in hun hebben om hun eigen emoties te controleren. Alice was dat wel, en dat is een van de miljoentriljoengiljoen redenen wat haar perfect maakt volgens Jasper.

'Wie weet wat ze gezien heeft,' zei Alice, bijna onverstaanbaar. Ze wilde er niet over piekeren of wat dan ook, niet bij Jasper, maar het was waar. Als iemand het gezien had waren ze erbij. Kalm was ze, maar de vraag bleef in haar hoofd hangen. De schemering begon al te vallen en dat maakte de lucht bijzonder mooi uitzien. Het fleurde haar op, net als Jasper deed, maar toch ging de vraag haar hoofd niet uit.

Jasper knikte, dat had hij zich natuurlijk ook wel gerealiseerd. 'As I said, no need to worry now.' zei hij en keek even naar de lucht, en liet zijn ogen weer terug wandelen naar Alice. We wisten in ieder geval dat het een meisje was, en we konden later wel met Carlisle en Esmeeeee praten. 'Misschien had ze ook niks gezien .. wie weet' zei hij en keek haar nog steeds aan. Hij wou echt niet dat ze er later over bleef door piekeren.

'Misschien..' herhaalde Alice. Natuurlijk ging ze er ook vanuit dat het meisje niks gezien had, maar dat wilde niet zeggen dat de andere optie uitgesloten was - waar was het meisje anders opeens heen gegaan? Ze was nergens meer te bekennen geweest toen Jasper erheen was gerend. Haar ogen bleven gericht op de lucht, die telkens andere vormen leek aan te nemen. Jaspers aanwezigheid kalmeerde haar vaker, hij had gewoon.. iets.. iets dat rust uitstraalde. In haar ogen in ieder geval.

Jasper knikte en zweeg, niet alleen omdat hij niks wist te zeggen maar ook omdat hij even in gedachten was verzonken. Hijzelf kon de geur nog sterk herinneren, dus als hij die geur binnenkort weer zou ruiken zou hij het herkennen. Dan zouden ze weten of zij wel of niet iets had gezien. No need to worry right? Hij slaakte even een korte zucht uit en keek nog steeds naar Alice.

Na een tijd naar de lucht te hebben gestaard ging Alice weer rechtop zitten. De vraag bleef in haar hoofd rondspoken, maar ze moest er zo min mogelijk aan denken, dat hielp toch niet. 'Are you coming with me?' vroeg ze, waarna opstond en vast een stap richting het huis zette.

'Ik eh, kom later wel .. ik heb even tijd om na te denken.' zei ik zacht en rustte tegen de boom aan terwijl ik Alice even nakeek. Ik glimlachte kort en staarde daarna voor me uit .. in de hoop dat ze het zou snappen en zelf alvast naar huis zou gaan.

Alice gezicht betrok even, maar ze herstelde zich vrijwel meteen. Het was vrij logisch dat Jasper wilde nadenken, right? Ze glimlachte even, zwaaide toen en liep daarna richting het huis toe.

Jasper glimlachte weer en keek Alice na tot ze uit het zicht verdween. Daarna staarde hij weer voor zich uit en liet zijn gedachten loslopen om even goed te denken. Na 40 lange eenzame minuten besloot hij naar huis te gaan. Het was veel beter om na te denken met Alice dan alleen, maar hij moest even alleen zijn. Hij miste Alice nu al. Hij liep door het bos naar het huis ..