Verlaten tennisveld

Er zijn maar 2 (redelijk vervallen) velden en er komt bijna nooit meer iemand. De perfecte plek dus om te tennissen wanneer je geen toeschouwers wilt!

Lachend keek Alice even achterom. 'Thanks! But I won't need good luck!' grijnsde ze, waarna ze zich omdraaide en op dezelfde manier als altijd, zodat het wel iets weg had van dansen, naar het tennisveld liep. Ze had al redelijk lang niet meer getennist.. Hopelijk Jasper zelf ook niet.

(behalve bella vind het veld, want die gaat gluren )

Jasper lachte even kort, en zacht terwijl hij Alice' haar vrolijke omdraaidansje bekeek. 'If you say so!' Ze was tenminste een beétje vrolijker. Hij glimlachte opgelucht en ging aan de andere kant van het net staan, heel ver weg. Dit kon nog interessant worden, en hij had ook al een tijdje al niet meer getennist!

'Prepare to lose!' riep Alice grinnikend richting Jasper. Daarna gooide ze haar bal in de lucht en sloeg ze hem met een ongelofelijke snelheid richting Jasper, waarna ze gelijk klaar ging staan om terug te slaan. Jasper mocht dan veel sneller dan haar zijn - logisch ook -, toch betekende dat niet dat hij zomaar won. Alice kon vlak van tevoren zien waar hij heen ging slaan, ook al veranderde hij snel van gedachte. Kom maar op.

Jasper rende met ongelofelijk veel snelheid naar de bal (integendeel tot kleine ALICE @@), en wierp zijn handen naar achteren om de bal te slaan maar veranderde toen meer dan 7 keer waar hij naar toe wou slaan in zijn gedachten. Op het laatste moment wanneer hij nog maar 1 millimeter van de bal af was met zijn racket sloeg hij het met ontzettend veel kracht weer terug naar Alice, well een heel stuk links en dichtbij het net dan.

Jasper mocht dan vaak van gedachten verandert zijn, uiteindelijk wist Alice wel precies waar de bal terecht zou komen en hoe ze hem het beste zou kunnen terugslaan. Ze was misschien niet zo snel als Jasper, ze was toch zeker een stuk sneller dan andere, levende wezens. Meteen sloeg ze de bal weer in volle vaart terug, hopend dat Jasper hem zou missen.

Bella die een nieuwe hobby had ontdekt - de mooie openplek terug vinden - banjerde weer door het bos. Ze hoorde zwaar gedonder, maar er was in de verste verte geen donkere lucht die onweer voor kon stellen. Ze luisterde goed, en hoorde dat het gerommel uit het zuiden kwam. Langzaam liep ze er naar toe. Ergens tussen de bomen bleef ze verscholen staan. Ze was bij twee grote velden gekomen, het leken tennisvelden. Op het ene veld stonden twee figuren te tennissen. Bella kneep haar ogen tot spleetjes, en zag dat het Alice en Jasper waren. Toen Jasper de bal sloeg hoorde ze opnieuw de donder. Dat kon toch niet? Kwam dat gedonder van Jaspers slag? En was het mogelijk dat mensen zo snel waren?

Jasper mocht dan niet wel niet alles van te voren aanzien komen, hij concentreerde zich goed en was ontzettend snel dus bijna altijd wel op tijd bij de bal. Hij rende weer snel naar de teruggekaatste bal van Alice en sloeg hem weer met volle kracht terug naar haar, met alweer dezelfde techniek. Het ging hem natuurlijk niet om winnen, maar om expres slecht te doen was erg zielig. Het enige waar het hem eigenlijk om draaide was dat hij Alice weer lol bezorgde, en hijzelf had dat natuurlijk ook .. maar dat komt grotendeels door Alice zelf.

Opnieuw werd de bal geraakt, opnieuw was er de donder. Bella keek omhoog, naar de lucht. Het was wel aan het betrekken.. zou er inderdaad storm op komst zijn? Ze rilde. Storm was eng, vooral als het zo dichtbij was. Ze bleef kijken naar de snelheid van de Cullenleden.

Net als bij de vorige slag sloeg ook Alice de bal weer terug, met natuurlijk een hoop gedonder dat volgde. 'You won't win!' riep ze er grijnzend achteraan, waarna ze gelijk weer klaar ging staan. Ze zag misschien vantevoren waar Jasper ging mikken, dat maakte niet dat ze gewoon kon "slapen". Ze moest blijven opletten, elke seconde.

Weer rende Jasper met een ongelovelijke snelheid naar de bal toe en sloeg de bal terug met alweer dezelfde techniek. Het mocht dan niet veel zin hebben, het was wel beter. Het gaf Alice wat minder tijd. Dit keer sloeg Jasper de bal harden - heel hard - zodat Alice aardig wat naar achteren moest rennen. ', And I won't give up either!' riep hij grijnzend terug. Funfunfun!

Bella geloofde niet dat dit nog toeval was. Ze waren vliegensvlug, sloegen met zoveel kracht de bal weg en daardoor ontstond dat gedoner. Bella wankelde achteruit, en draaide zich om. Een windvlaag liet haar haren wapperen, en ze ze sloeg ze uit haar gezicht. Ze struikelde en lande op de grond."Shit," mompelde terwijl ze weer overeind kwam. Ze zette het op een rennen, zover dat kon met haar motorische stoornis.

Alice wilde net de bal terugslaan, tot ze bloed rook dat ongelooflijk lekker rook. Lekkerder dan bij anderen, veel lekkerder. Meteen bleef ze recht op haar plaats staan en ademde ze diep in. Who could that be? 'Jasper, ruik jij niets..?' vroeg ze, haar ogen half gesloten. Haar racket had ze losgelaten, dat was naast haar op de grond gevallen.

Jasper bevroor gelijk en keek richting waar die verukkelijke geur vandaag kwam. Zijn keel begon te branden en hij keek met grote ogen naar het plekje waar die geur vandaag kwam. Hij knikte alleen maar en zette het op rennen, richting het mensenkind. Hij zou - hopelijk - op tijd stoppen zodat het mensenkind hem niet kon zien. Hij wist zelf niet waarom hij rende, door de geur en om te checken of dat ding hun niet had gezien.

Bella leunda hijgend tegen een grote eik. Ze had nooit veel conditie gehad, maar dit was wel het uiterste wat ze geven kon. Ze boog voorover, en bedacht wat ze net gezien had. Twee mensen, die op het eerste gezicht zo normaal geleken hadden. Wel onnatuurlijk mooi, maar opzich normaal.. Deze twee mensen hadden zojuist zoveel onmenselijke dingen laten zien.

'JASPER!' riep Alice gelijk toen hij wegrende, en ze rende meteen achter hem aan. Dit was niet goed, absoluut niet. Jasper was een stuk sneller dan zij was en hem bijhouden was onmogelijk. 'WAIT!' riep ze nog eens, al betwijfelde ze of het zin had. Zijzelf kon zich nauwelijks bedwingen, en Jasper had het veel moeilijker - al met een normale bloedgeur. En dit was.. zeer ongebruikelijk. Ondanks dat ze een stuk minder snel was bleef ze rennen - she had to try.

Ondanks alles wat door Jasper' hoofd draaide door die onweerstaanbare onnatuurlijke, en verrukkelijke geur van het mensen kind kon hij heel duidelijk Alice horen schreeuwen. Hij gebruikte al zijn wilkracht om zichzelf slomer te laten rennen naar het mensenkind .. en te stoppen natuurlijk. Onder het rennen door pakte hij een boom vast zodat hij zou stoppen met rennen. Met veel tegenzin hield hij zich hard tegen de boom aan. 'A-Alice ..' fluisterde hij en sloot zijn ogen. Hij ademde niet meer zodat hij de geur niet meer zou ruiken .. proeven. Er bleef een branderig gevoel branden, en de herinnering van die verrukkelijke geur was .. was nog steeds zo sterk. I have to do this .. I have to do this for Alice. I can do this easily!!

Bella was weer op adem gekomen en liep nu snel door het bos heen, terug naar de weg. Ze zou met Edward praten. Ze zou hem vragen stellen op een moment dat hij niet kon vluchten. Biologie les, de volgende keer dat ze hem zou zien.

Tot haar verbazing zag Alice dat Jasper gestopt was met rennen - en hoe. Meteen ging ze erlangs staan en pakte ze zijn hand vast. 'Shhh.. It will be allright,' fluisterde ze zacht. Het was al heel wat dat hij niet doorgerend was, zeker bij zo'n geur. ZE zou er zelf nog op af kunnen rennen. 'Je bent sterk, veel sterker dan anderen,' bleef ze doorgaan. 'Probeer je ervan af te sluiten..' Calm down, calm down.

'I .. I-' zei hij en klampte zich nog steeds tegen de boom aan, met Alice aan zijn zij voelde hij zich veel sterker en beter. De woorden echoëden door zijn gedachten en hij opende voorzichtig zijn ogen en keek Alice met grote ogen aan. Ik was zo zwak .. ik kon het bijna niet weerstaan .. Alice .. Alice .. Zonder Alice zou Jasper hier niet zijn .. wat zou hij ook zonder haar moeten? Hij staarde haar nog steeds aan, en durfde nog steeds niet te ademen. Nouja .. ''durfde''.

Alice trok Jasper aan zijn hand mee richting een pllek waar de geur weg - of in ieder geval minder zou zijn. 'Je moest juist trots op jezelf zijn, Jasper, een paar jaar geleden had je jezelf waarschijnlijk niet kunnen stoppen,' glimlachte ze, waarna ze een visioen binnenkreeg van Edward die terug naar huis kwam over ongeveer 3 dagen. Maar daar ging ze Jasper nu niet meer lastig vallen. 'Iedereen heeft wel eens problemen ermee, niet alleen jij, Jasper,' fluisterde ze. Niet veel zouden die geur kunnen weerstaan..'

Jasper nam een schep lucht en keek nog steeds naar Alice, en begon toen lichtelijk te knikken. Hoe kon Alice zo kalm en rustig blijven? Ze was ook zo sterk .. een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht. Alice' haar woorden kalmeerden hem lichtelijk, hoe deed ze dat toch? Hij trok haar rustig naar zich toe en klampte Alice tegen zichzelf aan - ook al was ze heel klein -. 'I'm so sorry ..' fluisterde hij nogmaals, hij wist niet tegen wie hij het had .. tegen zichzelf of Alice, maar dat boeide niet.

'You shouldn't be sorry at all,' zei Alice. 'I don't want to hear that ever again.' Iedereen kon fouten maken - hij had nog niet eens de fout gemaakt, hij had zich geweldig goed ingehouden, beter dan de meeste vampieren zouden kunnen. Ze bleef gewoon tegen hem aan staan als hij haar tegen zich aangetrokken had, het voelde goed, het voelde altijd goed wanneer Jasper bij haar was.

Jasper knikte voorzichtig en liet uiteindelijk los, hij leunde tegen de boom aan en staarde naar Alice. 'K-kwam die geur jou .. niet bekend voor?' vroeg hij toen voorzichtig. Het kon ook absoluut aan hem liggen, maar hij wist bijna honderd procent zeker dat hij die verrukkelijke geur ergens anders had geroken. En dezelfde branderige gevoel .. yeah, he was sure.