De eerste Biologie les.

(muhahah!)

Edward keek een beetje voor het raam. De zon scheen niet, maar het regende ook niet. De gedachtes van de leerlingen irriteerde hem mateloos. Verschrikkelijk, vond hij het. Een paar meisje dachten over hem na, een paar jongens leken zich meer druk te maken over een gymles, dan over deze les. Hij zuchtte even diep.

Bella haalde diep adem en opende de deur van het biologie lokaal. Zoals ze had verwacht, zat bijna de hele klas er al. Ze had het lokaal niet kunnen vinden. Ze liep naar de leraar en liet een briefje tekenen. Ondertussen keek Bella rond waar nog een vrije plaats was. Haar ogen vielen op een van de mooiste schepsels die ze ooit gezien had. Zijn bronskleurige haren zaten door de war, en zijn blekehuid was prachtig egaal. Zijn donkere ogen staarden uit het raam. Bella werd er zenuwachtig van dat de enige vrije plaats naast hem was. De leraar wees die plek natuurlijk aan, en ze liep er langzaam naar toe. Ze ging nog langzamer zitten, terwijl ze de ogen in haar rug voelde prikken.

Edwards ogen stopte even toen hij een paar chocoladebruine menselijkeogen in een bleek, hartvormig hoofd. Hij kende het hoofd, al had hij het voor dit moment nog nooit gezien. Het was de nieuwe student, Isabella Swan. De dochter van de hoofdpolitie van Forks, kwam hier haar nieuwe leven lijden. Bella. Ze verbeterde iedereen die haar niet Bella noemde, maar Isabella.
Hij draaide mijn hoofd weg. Ze was de enige die niet aan hem dacht, terwijl de rest allemaal Edward in hun gedachtes haden.
Natuurlijk zou ze al een crush hebben op een an the cullens.
Maar het was niet Bella, die het dacht, het was de vreselijke irritante stem van Jessica Stanley- Hij had haar stem bijna nooti meer gehoord, maar nu kwam ze er weer bij. Het was meestal ook onmogelijk om haar vreschrikkelijke, rare dagdromen niet aan te horen. Toen Edward Bella weer aan keek kon hij er niet meer tegen, Hij stokte zijn adem en Hij voelde meteen hoe graag hij haar wilde bijten. Komt ze ook nog langs me zitten Edward zuchtte diep. Hij voelde zich weer een monster, en misshcien was de enige oplossing wel, om Bella te vermoorden.

Bella draaide zich om naar de jongen, eindelijk klaar om zich voor te stellen zonder dat ze zichzelf belachelijk zou maken. Maar de jongen leek niet te ademen. Hij zat stokstijf naast haar. Bella keek nog even naar hem, naar zijn donkere ogen, naar zijn parelwitte huid, naar zijn bronskleurige haren.. Hij moest een van de Cullens zijn waar Jess het over gehad had.

Een raar potje, met een vreschrikkelijke geur, duwde hij richting het meisje. Daarna haalde hi jweer adem en bleef hij haar aanstaren. Je bent een monster, een verschrikkelijk monster Wat haatte hij zichzelf, hij mocht geen mens bijten, dat zou hij nooit kunnen. Hij hoorde weer irritante gedachtes, maar nu van Mike. Die aan Bella dacht, aan Eric, die zich afvroeg waarom Mike naar Bella keek. Het was alsof ze het allemaal op Bella gemund hadden, maar ik hoorde niets uit het hoofd van Bella komen, vaag.

Bella rook de geur die uit het potje kwam, en nam aan dat de jongen - Edward? - naast haar daarom zijn adem had ingehouden. Ze schreef wat aantekeningen op in haar schrift, maar lette niet echt op. Waarom stelde ze zich niet gewoon voor aan de jongen? Waarom zij hij niets?

Vernietig het, vernietig het, het is de enige oplossing spookte er door zijn hoofd. Het monster kwam zeer zeker naar boven, de geur van haar bloed, alsof Edward hier zo lang voor had gewacht. Maar hij werd er een monster van, die heerlijke geur, haar gezicht dat er prachtig uit kwam te zien, door het bloed dat naar haar hoofdstroomde. Edward keek weer even weg, maar al snel keek hij haar een doordring baar aan. Nog steeds, geen enkele gedachte.

Bella deinsde bijna achteruit van mijn blik. Stonk ze? Had ze jam in haar mondhoeken? Ze rook even snel aan haar haren. Het rook naar bloemetjes. Daarna inspecteerde ze haar mondhoeken door met haar vingers er even snel langs te gaan. Niets.

Edward kon er niet tegen. Hij moest haar vermoorden, zijn onschuldige klasgenoten moesten er dan maar bij. Het zouden er 18 zijn, misschien 19. Maar als Hij dat zou doen, en haar als eerste zou vermoorden, zou hij maar vijftien tot twintig secondes hebben, voordat de rest zou reageren. Onmogelijk, ze zouden weg rennen en gaan gillen. Edward schudde zijn hoofd lichtjes, zodat het niet opviel. Maar het zou kunnen, als ze niet meteen realiseerde dat ik iets deed. Bella zou geen tijd hebben om te schreeuwen, pijn zou ze bijna niet voelem. De rest kon niet verdwijnen vanuit de ramen, dat was te hoog. Het enige probleem was de deur. Edward zuchtte, kon hij maar een andere les krijgen.

Bella had al haar aandacht gevestigd op haar schrift. Er stonden overal harkpoppetjes. Ze slikte moeizaam, en hoorde de bel. Ze stopte al haar boeken en troep in haar tas, en hoorde iemand haar naam zeggen."Bella!" het was de stem van Mike Newton.

Meteen toen de bel ging vloog Edward de deur uit. Hij moest naar de Balie, vragen of er een andere les vrij voor hem was. Geen minuut langer kon hij bij Bella in de buurt komen. Hij zou haar moeten vermoorden, als het zo door ging.
Hij haastte zich richting de Balie.

Bella keek om. Mike glimlachte."Bella," zei hij weer."Weet je waar je volgende lokaal is?" Bella schudde haar hoofd."Engels, dat weet ik wel. Gebouw 3, maar geen idee waar dat is." Mike grijnsde van oor tot oor."Gaaf! Ik heb ook engels. Loop maar me, ik zal je de weg wijzen." Bella glimlachte en knikte, en liep achter hem aan het lokaal uit.